Początki tej miejscowości związane są ze średniowiecznym rodem Ottów. Otto (Ota), dziedzic wsi Dobra w pow. brzezińskim wzmiankowany jest po raz pierwszy w styczniu 1403 r. jako komornik podkomorzego Ninogniewa z wielkopolskiej Dąbrówki i Radogoszczy w pow. łęczyckim. Jak pisze prof. Alicja Szymczakowa, mógł już wcześniej pełnić podobne funkcje, ale wygląda na to, że nie należał do zbyt majętnych. Dopiero u boku nowego starosty łęczyckiego Piotra Szafrańca z Pieskowej Skały podkomorzego krakowskiego, awansował na zarządcę zamku łęczyckiego. A że Piotr Szafraniec urzędował blisko króla i nie miał czasu na zajmowanie się zamkiem, burgrabia Otto reprezentował starostę we wszystkich sprawach, nawet reprezentując go w sądzie. Gdy w 1418 r. Piotr Szafraniec został starostą sieradzkim, Otto podążył za nim do grodu nad Wartą. Jego pozycja była silna, powoli zaczął pomnażać swój majątek, m.in. kupując w 1425 r. od wikarego łęczyckiej kolegiaty (w Tumie) Hermana z Niemojowa wieś Krzepczów, płacąc za nią 300 grzywien. Od tego czasu pisze się: Otto z Krzepczowa.
U boku Piotra Szafrańca, już jako burgrabia sieradzki, zastępuje starostę, rozsądza spory, jest postacią znaczącą, cieszącą się dużym autorytetem szlachty. W służbie Szafrańców pozostaje aż do utraty przez nich starostwa (1442). Chciał jeszcze przekazać swoją władzę synowi Ziemakowi, ale przemiany w aparacie starościńskim uniemożliwiły takie posunięcie.
Ottowie oprócz Krzepczowa posiadali też część Wdowina, Czarnocin i Kalinko. Jeden z synów Oty – Jan był burgrabią zamku w Ujeździe, inny z kolei – Mikołaj w 1475 roku zapisał 120 grzywien na całej części swej wsi Kalino (druga część należała do kapituły krakowskiej) – tzw. Calno Minor. W XVI w. Krzepczowsy znaleźli się w otoczeniu Jana Łaskiego, prymasa, co też sprzyjało kolejnym awansom i pomnażaniu rodowego majątku. Jak pisze prof. A. Szymczakowa „dorobili się majątku i pewnej pozycji w lokalnej społeczności dzięki służbie w rodzinach możnowładczych” Szafrańców, Strykowskich i Łaskich.
Z dokumentów sądowych wynika, że przedstawiciele tego rodu toczyli liczne procesy sądowe, m.in. o ziemie, dochodziło też do wielu transakcji majątkowych. W 1503 roku Kalno Małe (zwane Szlacheckim, w odróżnieniu od sąsiedniego Kalna Duchownego, nazywane również Kalenkiem) należało do Otty Szyrowskiego i jego wnuków zwanych Grabiami. Na wniosek kapituły krakowskiej w 1516 r. doszło do transakcji z Jakubem i Wojciechem Ottami, w zamian za wieś Kalenko Wojciech Otta otrzymał od kapituły wieś Borków w Sandomierskiem oraz dopłatę wysokości 1000 czerwonych złotych węgierskich. Pozwolenie na przeprowadzenie wspomnianej zamiany wydał sam Zygmunt I. W listopadzie 1519 roku w Piotrkowie – jak pisze Maksymilian Baruch – król potwierdził wykonanie zamiany. Kalenko należało do parafii w Tuszynie, ale dziesięcinę oddawało proboszczowi kolegiaty łęczyckiej. Po zbudowaniu kościoła w Rzgowie miejscowość ta przeszła do parafii rzgowskiej.
Wieś miała charakter rolniczy. Jeszcze w XIX wieku nazywano ja Kalnem lub Kalenkiem. W 1827 roku było tu 26 domów (dymów), w których żyło 228 osób, u progu lat osiemdziesiątych XIX stulecia mieszkało w niej 497 osób, w tym 260 mężczyzn i 237 kobiet. W 1797 roku dobra kapituły krakowskiej przejęte zostały na rzecz skarb u pruskiego, potem przeszły na rzecz skarbu państwa i znalazły się w zaborze rosyjskim. W okresie międzywojennym wieś zamieszkują tylko Polacy, w przeciwieństwie do wielu pobliskich miejscowości, gdzie żyje mniejszość niemiecka. W latach 1954-1957 znajduje się tu siedziba władz gromady Kalinko, po jej likwidacji wchodzi w skład gromady, a potem gminy Rzgów. Dziś w skład sołectwa wchodzi także Kalinko Morgi.
